Op vrijdag 4 april 2025 werd mijn tekst gelezen door Hein van der Heijden, Mariana Aparicio en Betty Schuurman als onderdeel van de Scratch Nights in klein Bellevue – het afsluitende programma van het Shakespeare is dead festival, een belangrijk talentenplatform voor theaterschrijvers.

Mijn losse scène, Wakkere Craniotomie, werd geselecteerd uit een open call verspreid over toneelacademies in Nederland en België, en festivals voor jonge makers. Even na elf uur werd de scène, die gaat over een man die tijdens een hersenoperatie zijn herinneringen probeert vast te houden, voor het eerst voor publiek gelezen.

Hieronder volgt een fragment.

Cortex                Noah en ik hakten elkaars leven doormidden: in een tijd ervoor en een tijd erna. In een leven overlappen allerlei beginnen en eindes, in tegenstelling tot films. Maar dit was wel degelijk een afgesloten periode. Een begin. Een einde. Een ervoor en erna.

Noah                   O, God. Dit is een liefdesverhaal. Jij moet weg – niet echt gaan – maar weg uit mijn hoofd. Ik vind het natuurlijk fantastisch om je te zien. Niet fantastisch. Bijzonder? Maar ik moet eerst weten wat dit is. Waag ik de oversteek of ben ik aan het werk, veilig achter mijn toetsenbord?

Het kan ook dat ik in iets zit dat jij hebt geschreven. Je bent mijn favoriete schrijver. Zonder twijfel. Jij kwam met anywaysies. Fuckedie. Dingen die op Word zo’n schreeuwerige streep achterlaten.

Cortex                Dat kun jij. Zei hij. Als ik iets bovenop de normale dag probeerde. De normale dag: 1000 kopjes koffie brengen.

Noah                  We hebben elkaar ontmoet in een theater in Leidsche Rijn. Allebei nog in een relatie.

Cortex                Dat was geen probleem.

Noah                  Allebei schrijver.

Cortex                Dat was wel een probleem.

Noah                  Mag ik daarnaartoe? Eventjes? Ik zal een beginnetje maken. Schuine letters. Het is 2020 en ik ben nog praktisch een student als ik je voor het eerst zie; ik ben nog helemaal niet klaar voor jou. En jij niet voor mij. Toch wil ik naar je toe.

Cortex                Jij staat voor me. Dat is niets om van onder de indruk te zijn. En toch weet ik onmiddellijk geen raad meer met mezelf.

Noah                  Je trilt.

Cortex                Jij ook.

Hun blikken kruisen elkaar even.

Noah                  Ik voel me stom. Alles voelt stom. De jas van de middelbare school. Hij past niet meer. Mijn leren aktetas. Gadverdamme.

Cortex                Het gesprek verloopt bijna stil. Alsof wij onder schot worden gehouden.

Noah                  De ketting. Andermans trui. De flanel. Alles voelt opeens als overblijfselen uit een vorig leven. Spullen die ik aantref in een oude koffer.

Cortex                Ik staar wat naar zijn mond. Hopend dat hij iets gaat zeggen.

Noah                  Woorden. Ja die zijn er genoeg. Ik moet alleen even de juiste vinden.

Cortex                Maar dat doet hij niet. Hij is weg.